ایدز چیست؟

سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS یا همان ایدز) پیشرفته‌ترین مرحله‌ی عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) است. در این مرحله، ویروس به قدری سلول‌های ایمنی را آلوده کرده و از بین برده است که سیستم ایمنی بدن به شدت آسیب می‌بیند. ایدز در همه‌ی مبتلایان به HIV رخ نمی‌دهد، اما اگر HIV درمان نشود، ممکن است منجر به ایدز شود. بدون دفاع برای دفع بیماری‌ها، فرد مبتلا به ایدز می‌تواند به عفونت‌های شدید و بالقوه‌ی تهدیدکننده‌ی زندگی مبتلا شود.

این مطلب، نگاهی دقیق‌تر به چگونگی ایجاد ایدز و شرایط و خطرات مرتبط با این مرحله‌ی آخر عفونت دارد. همچنین توضیح می‌دهد که اگر شما یا یکی از نزدیکان‌تان مبتلا به HIV هستید چگونه از ابتلا به ایدز جلوگیری کنید.

HIV می‌تواند باعث ایدز شود.

HIV، با هدف قرار دادن یک نوع گلبول سفید خون به نام سلول T نوع CD4، باعث بیماری می‌شود. این‌ها سلول‌هایی هستند که مسئول فعال کردن پاسخ ایمنی می‌باشند. این سلول‌ها همچنین در ایمنی تطبیقی ​​که پاسخ هدفمند بدن به یک مهاجم خاص مانند HIV است، نقش دارند.

HIV به عنوان یک رتروویروس طبقه‌بندی می‌شود؛ این گروه از ویروس‌ها یک نوع نادر هستند که قادرند مواد ژنتیکی خود را در سلول‌هایی که آلوده کرده‌اند وارد کنند. با انجام این کار، ویروس می‌تواند ماشین ژنتیکی یک سلول را «ربایش» کرده و آن را به یک کارخانه‌ی تولیدکننده‌ی HIV تبدیل کند.

زمانی که HIV سلول‌های T نوع CD4 بیشتری را هدف قرار می‌دهد، بدن کمتر قادر به ایجاد دفاع ایمنی می‌شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، عفونت‌هایی که سیستم ایمنی در غیر این شرایط، قادر به کنترل آن‌ها بوده است، می‌توانند باعث بیماری شوند. به این عفونت‌ها، عفونت‌های فرصت‌طلب می‌گویند.

چه زمانی HIV به ایدز تبدیل می‌شود؟

بیشتر عفونت‌های فرصت‌طلب جدی، زمانی اتفاق می‌افتند که تعداد سلول‌های T نوع CD4 به زیر 200 سلول در میلی‌متر مکعب برسد. در مقابل، تعداد CD4 طبیعی بین 500 تا 1200 (یا بیشتر) می‌باشد.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) در سال 2014 تعریف اصلاح شده‌ای از ایدز را صادر کرد که تا حد زیادی تا امروز دست نخورده باقی مانده است. بر اساس CDC، یک فرد مبتلا به HIV زمانی به ایدز مبتلا می‌شود که:

• تعداد T نوع CD4 او به زیر 200 سلول در میلی‌متر مکعب می‌رسد.

• آن‌ها به یکی از 27 بیماری فرصت‌طلب تعریف‌کننده‌ی ایدز مبتلا شوند.

فهرست بیماری‌های تعیین‌کننده‌ی ایدز

بیماری تعریف‌کننده‌ی ایدز، یک بیماری است که به ندرت خارج از زمینه‌ی عفونت پیشرفته‌ی HIV دیده می‌شود. این بیماری‌ها عبارتند از:

درمان این بیماری چه تاثیری بر امید به زندگی می‌گذارد؟

در گذشته، بسیاری از مردم تشخیص ایدز را به عنوان حکم مرگ یک فرد در نظر می‌گرفتند. با معرفی درمان ضدرتروویروسی بسیار فعال (HAART) در سال 1996، این دیدگاه تغییر کرد. این شکل از درمان ترکیبی می‌تواند به طور کامل ویروس را سرکوب کرده و پیشرفت بیماری را کند کند. در طول اوج اپیدمی این بیماری در ایالات متحده، HIV هشتمین عامل مرگ و میر کلی جمعیت بود. در اواسط دهه‌ی 1990، 23 درصد از مرگ و میرها در بین مردان 25 تا 44 ساله و 11 درصد از مرگ و میرها در میان زنان همین گروه سنی بوده است.

تا سال 1995، میزان مرگ و میر HIV به بالاترین حد خود رسیده بود و نزدیک به 50000 شهروند و ساکن ایالات متحده را به کام مرگ کشانده بود. با معرفی HAART که اکنون به آن درمان ضدرتروویروسی می‌گویند، میزان مرگ و میر طی سه سال بیش از 50 درصد کاهش یافت. افراد مبتلا به HIV که زود تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می‌گیرند، می‌توانند انتظار داشته باشند که امید به زندگی طبیعی تا نزدیک به نرمال داشته باشند. بدون درمان، افراد مبتلا به ایدز به طور متوسط ​​دو سال زنده می‌مانند.

حتی افرادی که از نظر بالینی مبتلا به ایدز تشخیص داده می‌شوند، می‌توانند از درمان ضدرتروویروسی بهره‌مند شوند. با این اوصاف، هرچه تعداد CD4 شما در شروع درمان کمتر باشد، احتمال کمتری برای دستیابی به بهبودی ایمنی خواهید داشت. امروزه احتمال مرگ افراد مبتلا به HIV در اثر سرطان بیشتر از عفونت‌ها است. با این حال، در صورت شروع زودهنگام، درمان ضدرتروویروسی می‌تواند خطر ابتلا به سرطان و عفونت را به نصف کاهش دهد (به طور ایده‌آل قبل از کاهش تعداد CD4 به زیر 500).

استفاده از اصطلاح «ایدز»

از زمانی که آخرین بازبینی فهرست بیماری‌های تعیین‌کننده‌ی ایدز در سال 2008 صادر شد، تعریف CDC از ایدز تا حد زیادی بدون تغییر باقی مانده است. آنچه تغییر کرده است نحوه‌ی استفاده از این تعریف است. در گذشته، تعریف CDC از ایدز برای ایجاد واجد شرایط بودن برای ناتوانی تامین اجتماعی و سایر اشکال کمک‌های مالی یا پزشکی استفاده می­شد. از آنجایی که تشخیص ایدز با خطر بالای مرگ همراه بود، داشتن تعداد CD4 حدود 200 اغلب برای ایجاد ناتوانی دائمی کافی بود.

ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی امروزه کمتر از اصطلاح «ایدز» استفاده می‌کنند؛ این مساله تا حدی به این دلیل است که پیش‌آگهی بسیاری از شرایط مرتبط با ایدز بهبود یافته است. علاوه بر این، قضاوت‌های زیادی پیرامون واژه‌ی ایدز وجود دارد و بسیاری از ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و حامیان، اصطلاح «عفونت پیشرفته‌ی HIV» را هنگام توصیف مرحله‌ی این بیماری ترجیح می‌دهند.

پیشگیری از ایدز

درمان ضدرتروویروسی تنها مداخله‌ای است که می‌تواند پیشرفت بیماری را متوقف کند و خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با HIV را در افراد مبتلا به HIV کاهش دهد. اثربخشی داروهای مورد استفاده برای درمان HIV مستلزم مصرف مداوم آن­ها است. برای اکثر داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری، این به معنای مصرف یک یا چند قرص در روز است.

در سال 2021، یک درمان تزریقی ماهیانه یک بار برای استفاده در ایالات متحده تایید شد. بعدا این دارو برای هر دوز دو ماهه تایید شد. شکل جدید درمان که به دو تزریق جداگانه در هر ماه یا هر دو ماه یکبار نیاز دارد می‌تواند به اندازه‌ی مصرف داروهای خوراکی HIV در هر روز ویروس را سرکوب کند.

از حدود 1.2 میلیون نفری که در ایالات متحده با HIV زندگی می‌کنند، تنها 66 درصد مراقبت‌های ویژه‌ی HIV را دریافت می‌کنند و کمتر از 60 درصد در حین درمان به سرکوب کامل ویروس دست یافته‌اند. این امر باعث می‌شود که نزدیک به نیم میلیون نفر در برابر بیماری‌های غیر قابل اجتناب آسیب‌پذیر باشند.

خلاصه

• ایدز پیشرفته‌ترین مرحله‌ی عفونت HIV است. این مساله زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس به شدت دفاع ایمنی بدن را به خطر بیندازد و بدن را در برابر طیف وسیعی از عفونت‌های بالقوه‌ی تهدیدکننده‌ی حیات آسیب‌پذیر کند.

• ایدز زمانی تشخیص داده می‌شود که تعداد CD4 افراد به کمتر از 200 کاهش یابد یا به یکی از 27 بیماری مختلف تعیین‌کننده‌ی ایدز مبتلا شوند. شرایط تعیین‌کننده ایدز بیماری‌هایی هستند که به ندرت در افرادی که به ایدز مبتلا نیستند رخ می‌دهند.

• در صورت عدم درمان، افراد مبتلا به ایدز معمولا طی دو سال پس از تشخیص خواهند مرد. در مقابل، افرادی که در مراحل اولیه‌ی HIV تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می‌گیرند، می‌توانند زندگی طولانی و سالمی داشته باشند.